Frustrujące, jak mało zawarto w tych dwóch godzinach filmu. To przekrój przez całe życie, w którym raz po raz otrzymujemy te same informacje. Fabularnie niby rzeczy się zmieniają, ale nie poznajemy dzięki nim lepiej muzyka. Ślizgamy się po wierzchu, po momentach najwyższej ekstazy oraz największego wstydu, próżno szukając jakiejś zwyczajnie ludzkiej chwili.

Sądziłem jednak, że Ari Aster, który tak tak dobrze w "Hereditary" łączył psychologiczny obłęd z horrorem, znajdzie jakąś ciekawą drogę dla tych wątków. Niestety woli kończyć artystycznie rozbuchanym slasherem, z tematem psychologicznym ograniczonym do minimum, za to z podwójną mocą kultystycznego szaleństwa.

Nie spodziewajcie się tutaj wielkich zwrotów akcji ani zagrożenia życia - tytułowy "Wymarzony" to chyba właśnie przedstawiony w filmie proces adopcyjny. Na szczęście, choć postacie są tak idealne w swojej pracy jak moralnie idealni są bohaterowie "chrześcijańskich pasz", nadal przekonująco pozostają ludźmi.

Nie możemy się winić, że jako dzieci nie mieliśmy wyrozumiałości dla swoich rodziców. wiadomo. Ale możemy sobie przypomnieć, jakimi byliśmy nieznośnymi smrodami.

Mimo sadystycznych tendencji agresorów, możemy wręcz z nimi empatyzować. Bo być może tak byśmy właśnie wyglądali po przejściu przez piekło. Bo to my mogliśmy się urodzić w sweatshopie, szyjąc buty dla kogoś, kto wylosował lepszą rodzinę startową.

Przez to, w jakich romantycznych barwach poprzednie stulecia są prezentowane widzowi w filmach i serialach kostiumowych, możemy czasem zapominać o tym, jak na przykład przestrzenie zasiedlane przez potężnych władców potrafiły być niehigieniczne i słabo oświetlone.

To jednak taki trochę produkt Hollywoodu pod nagrody wyjęty żywcem z zeszłego wieku - lekki, uśmiechnięty, z czarującym czarnym aktorem w roli głównej, żeby biała widownia mogła miło spędzić czas.

Sorrentino próbuje wymalować portret wyważony - przygląda się czasem postaci w taki sposób, jak bohaterowi "Wielkiego Piękna", z melancholią tego, co się utraciło, kiedy ma się wszystko.

Reżyserka utożsamiła najdalej idące nieskrępowanie seksualne z intymną otwartością i rzuciła się w niejasny wir preparowania “dokumentu” odkrywającego tę prawdę, łącznie z całą otoczką wrażliwej troski o dokumentowane obiekty.

Kratt to w mitologii estońskiej istota stworzona ze słomy i narzędzi domowych, służąca człowiekowi, który powołał ją do życia. Bez krattów wielu mieszkańców estońskiej wioski nie miałoby szans przeżyć zimowych miesięcy.

Magnusson chwyta jakiś moment lub emocję z 1957, po czym wyskakuje w przeszłość lub przyszłość, by opowiedzieć więcej o jakiejś innej chwili w życiu Bergmana, skazie charakteru lub zwyczaju. Ta metoda wydała mi się dużo bardziej satysfakcjonująca niż chronologiczny przekrój przez życie.

W nowym filmie Marka Koterskiego wszyscy nadal automatycznie poprawiają swoje słownictwo na końcu zdania jak w "Dniu Świra". Niestety jak na reżysera tak żywo zainteresowanego naszymi małymi językowymi zboczeniami i zaśpiewkami, jego scenki dużo częściej wypadają jak odtwórcze wygłupy niż celne obserwacje.

Z Brazylii dzięki Tongariro przypłynął do nas gejowski dramat. Zgodnie z wytycznymi kina queer, także "Hard Paint" nie ucieka od erotyki i skupia się na bohaterze żyjącym na marginesie społeczeństwa.

"Szczęśliwy Lazzaro" to tak odważny film, że można mieć szacunek do reżyserki za samą wiarę we własną wizję. Na szczęście nie trzeba, bo po przelaniu jej na ekran, ta nadal działa. Wszystkie ryzykowne elementy grają pięknie w niby znajomej, ale zupełnie na nowo poruszającej harmonii.

Don Diego de Zama, zarządca małej kolonii nad rzeką Paragwaj, nie może się doczekać na przeniesienie z tej wioski pełnej chatek z gówna. Niestety jak bardzo nie walczy o to, co uważa, że mu się należy, spirala przeznaczenia, lub jak ktoś woli, spirala ironicznych i gorzkich zbiegów okoliczności ciągnie go wyłącznie w dół.

Koreeda zmusza widza do wydania własnych osądów, a te będą trudne. I zauważa, jak nad złożonością sytuacji nie zastanawiają się istniejące systemy prawne i społeczne.

Młoda reżyserka wydana już przez Criteriona to "real deal" - twórczyni radząca sobie w wielu różnych stylistykach. Jeśli ktoś powątpiewał, czy w swoim przelewającym się od stylu debiucie maskuje tym ekscesem jakieś niedociągnięcia, to jej nowy film stoi na dowód, że tak nie jest.

Mamy tu do czynienia ze stałym modelem kina feelgoodowego, tylko podobnie jak tegoroczna "Dusza i ciało" z odrobiną mroku tętniącą pod tą powłoką.

Cyberprzestrzeń nadal niestety musi czekać na uwagę ambitnych twórców filmowych, a póki co mamy tutaj fajny kryminał z komputera.

To jedno z tych doświadczeń, których nie chcesz nigdy więcej powtórzyć, ale jeśli nienawidzicie swoich nerwów i lubicie nimi poniewierać, to w ostatnim roku wyłącznie wspomniane "Mother!" mnie skrzywdziło porównywalnie.